Het is nu op de kop af 6 maanden geleden dat hij overleed. Na een slopende ziekte moest hij het leven loslaten. Ze heeft zo met hem meegeleefd en geleden. Een ontzettend zware tijd en ze had toen niet kunnen bedenken dat zij een evenzo zware tijd zou doormaken in het gemis van hem na zijn overlijden.
Ze kan wel zeggen dat het een ware worsteling is en een proces waarbij  je hele wezen niet gespaard blijft. Die ontzettende  onrust die ze ervaart. De eerste periode na zijn overlijden waarbij ze alles wilde ontvluchten. Als ze maar weg was of iets kon ondernemen. Het lukte niet om bij hem te komen, de tranen kwamen wel maar ze kon het niet opbrengen om een foto van hem te zien. Al zijn schoenen, jassen stonden in de gang. Het deed haar niets. Ze viel af. Wat een confrontatie daar in het pashokje, ze schrok zich kapot.
Nu ervaart ze opnieuw zoveel onrust, haar maag, middenrif, het voelt als een grote knoop. Na de jaarwisseling waarbij ze een heel leeg gevoel ervaart, kijkend naar de toekomst of zoals ze het zelf beschrijft als een rechte kale weg zonder zijstraten. Doordrongen van het feit dat zij nu alleen deze weg moet gaan zonder hem. Het lijkt wel of ze hem in het vorige jaar heeft achter gelaten. De onrust komt nu voort uit een alles omvattend gemis. In alle dingen mist ze hem. Bij de meest onbenullige dingen, zoals een handeling die ze voorheen altijd deed in zijn bijzijn. In hun huwelijk lieten ze elkaar vrij en ieder had zo zijn activiteiten maar wat waren ze graag bij elkaar in de buurt en deden ook graag veel samen. Het is niet meer en steeds meer komt het besef dat het nooit meer terug komt. Dat hij nooit meer terug komt. Hoe moeilijk ze in het begin bij de herinnering  kon komen, nu rolt de ene herinnering na de ander door haar heen. Van de week moest ze denken aan zijn laatste dagen in het bed in de kamer. Ze betrapt zich erop dat ze laatst iedere keer naar de bewuste plek keek en iedere keer dacht, nee hij is er niet meer.
Wat heeft ze hem lief gehad, wat heeft ze hem nog lief, wanneer is ze deze rauwe pijn ooit de baas. Komt er ooit een tijd dat er momenten zijn waarbij ze weer wat rust in zich zelf ervaart?