Enige maanden geleden kwam ze bij mij in de praktijk. Doodmoe, niet wetende wat te doen, haar grens was bereikt.
Een mooie jonge vrouw met een uitgebluste blik in haar ogen. Verdriet om verlies van gezondheid door een ziekte wat ze had doorstaan en als gevolg daarvan het nooit kinderen kunnen krijgen. Maar ook het verlies van sociale contacten, ze streden allemaal om aandacht.
Tijdens de begeleiding hebben we stap voor stap gekeken naar wat het eerst aangekeken kon worden en hierin vond zij zelf haar weg. Zo gaf ze invulling aan het herbeleven van haar ziek zijn en maakte een prachtig boek gevuld met foto’s, gedichten en uitspraken. In de gesprekken die volgenden zijn we op zoek gegaan naar haarzelf. Wie was zij, wat hadden eerdere (verlies)ervaringen met haar gedaan, wat had het gebracht. Waar putte zij kracht uit. Een zoektocht naar normen en waarden, kwaliteiten en tegelijkertijd inzicht in eigen valkuilen.
Ze heeft hier helemaal zelf haar weg in gevonden en als sluitstuk of misschien kan ik beter zeggen als begin van haar nieuwe leven, alleen een wandeltocht van vier weken gemaakt waar ze al wandelend met haar eigen vraagstukken aan de slag ging of geconfronteerd werd.
Gedurende de voorlopig laatste etappe mocht ik met haar mee lopen. Met bewondering luisterde ik naar haar verhalen. We zochten samen naar een mooie stok waaraan ze de Achterhoekse vlag hing, die symbool stond voor de finish die ze had bereikt en daar ging ze…
Een mooie jonge vrouw met een blik vol veerkracht, passie en geestdrift…haar lieve man en haar nieuwe leven tegemoet.
