We hadden al meerdere gesprekken gehad. Digitaal, want ze woont aan de andere kant van het land.
Ze had mij online gevonden, op zoek naar begeleiding bij rouw en verlies in combinatie met autisme.
Haar moeder was enkele maanden daarvoor overleden aan de gevolgen van ernstig vaatlijden.
Een intens en pijnlijk ziekteproces, waarin haar moeder veel heeft moeten doorstaan.
De strijd die ze had geleverd, bleef haar dochter achtervolgen.
Ze had het gevoel van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, niet gehoord te zijn toen ze haar zorgen uitsprak, en machteloos te hebben moeten toezien hoe haar moeder het leven niet in rust kon loslaten.
Die machteloosheid en het beeld van haar lijden stonden haar rouwproces in de weg.
Ze voelde zich stilgezet, vastgelopen.
Ik nodigde haar uit om de reis te maken naar het oosten van het land, voor een EMDR-behandeling.
De doodsstrijd van haar moeder en de herinneringen daaraan belemmerden haar in het doorleven van haar rouw.
Als ik terugkijk, was dit een behandeling met een bijzonder tintje, en voor wie daarin gelooft, met een vleugje spiritualiteit.
Tijdens de sessie gingen we op zoek naar het beeld dat de meeste spanning opriep.
Dat werd het uitgangspunt van de behandeling.
Stap voor stap volgde ze mijn vingers met haar ogen, terwijl ik haar vroeg wat ze opmerkte, wat er in haar opkwam.
Wat er toen gebeurde, was bijzonder.
De meest troostende en helpende gedachten verschenen vanzelf.
Woorden die rechtstreeks leken te komen uit de verbinding met haar moeder.
Er vloeiden tranen — van verdriet, maar ook van ontroering en herkenning.
Soms brak er zelfs een glimlach door, bij herinneringen aan typische uitspraken van haar moeder.
Langzaam zakte de spanning die verbonden was aan het herinneringsbeeld.
Aan het einde van de sessie bleven we nog even napraten.
Toen ze afscheid wilde nemen, barstte ze ineens in een bevrijdende lach uit — opnieuw met tranen, maar nu van liefde en herkenning.
Achter haar op de grond lag een spoor van zakdoekjes.
Ze vertelde dat haar moeder altijd overal zakdoekjes liet slingeren…
Een klein, liefdevol teken — alsof haar moeder ook even aanwezig was geweest.
De behandeling hielp haar om zonder spanning het verdriet en gemis verder te dragen.
Er kwam ruimte voor zachtheid, voor licht, voor verder leven.
En op haar pad volgde daarna nog zoveel meer positiviteit.
(In overleg met client, Sonja Silva, noem ik haar naam, zij geeft aan dat zij met dit verhaal wil aangeven hoe goed haar de behandeling heeft gedaan.)
