Mijn zus is 6 jaar jonger dan ik. We waren echte familiemensen en fijne zussen , maar ik kan ook gerust zeggen dat ze mijn beste vriendin was. Ik trok veel met haar en mijn zwager op. Maar ook met elkaar deden we veel. Workshops op allerlei kunstzinnigs gebied, elk jaar een spiritueel weekend en in de herfst 10 dagen op vakantie. Mijn zwager vond dat prima en genoot op afstand met ons mee. Ze werd ziek en het bleek een longkanker te zijn van de ergste soort. Met alles wat haar arts tot zijn beschikking had werd ze behandeld en dat was heel intensief en slopend. 3 weken naar Maastricht voor een speciale bestraling. Preventieve bestraling van haar hoofd. Immuuntherapie waar ze heel ziek van werd. Daarna alleen nog maar sondevoeding. Ze is er altijd van overtuigd geweest dat ze zou genezen. Maar toen de arts op zondag zei dat hij niets meer voor haar kon doen, heeft ze zich erbij neergelegd en is de woensdag erop overleden.
Een jaar heeft dit ziekbed geduurd. Wat doe je dan als zus? Ik kon altijd met al mijn zorgen bij haar terecht, maar dat kon nu natuurlijk niet. Vond gelukkig wel een luisterend oor bij lieve vrienden. Ik was 2 keer per week bij hen, heb in het begin veel lekkere hapjes gekookt, mutsjes gebreid en zoveel mogelijk steun geboden. Maar had over het hele proces natuurlijk niets te zeggen. Ook al werd ik over alles bijgepraat, ook door de kinderen. De behandelingen werden met hun kinderen besproken en beslist. Dat vond ik logisch en ook prima, maar toch had ik zo graag meer gedaan. Ik zag wel dat ze erg snel achteruit ging, maar kon dat niet zeggen, want ze was zelf zo positief. Ze wilde niet over een eventueel afscheid praten, maar bepaalde wel hoe haar rouwkaart er uit zou moeten zien. Met z’n drieën zijn we nog een weekje op vakantie geweest en daar hebben we van genoten. Een maand later was ze er niet meer. Bij de voorbereiding van de uitvaart hebben de kinderen en mijn zwager me wel betrokken en dat was mooi om het samen te doen.
Naderhand viel ik in een diep gat, ik dacht dat ik een ernstige depressie had, maar met hulp van Judith kreeg ik inzicht in het rouwproces en nu anderhalf jaar later word ik langzaam weer de oude.
